TEDxKraków blog

Patriotyzm nie musi być cierpieniem – tym mottem Waldemar Domański kieruje się od ponad 10 lat, organizując w Krakowie Lekcje Śpiewania – spotkania na krakowskim Rynku, podczas których mieszkańcy wspólnie wykonują polskie pieśni i piosenki patriotyczne.

Waldemar Domański jest krakowskim radnym i dyrektorem Biblioteki Polskiej Piosenki, gdzie dzięki darom osób prywatnych, instytucji i wydawnictw gromadzona jest wiedza o polskiej piosence. Bo to właśnie piosenka jest, zdaniem Waldemara, najlepszym nośnikiem idei.

Za stworzenie Biblioteki, organizację Lekcji Śpiewania oraz akcji społecznej Radni dla Bezradnych Waldemar został Człowiekiem Roku 2011 w plebiscycie Gazety Krakowskiej. Od dwóch lat we współpracy z Urzędem Miasta Waldemar realizuje również projekt pod nazwą Spis Muzyków Małopolski. Celem Spisu jest ożywienie rynku muzycznego, oraz stworzenie profesjonalnej i wiarygodnej bazy danych osób i zespołów, a także orkiestr i chórów działających na terenie naszego województwa.

Ze sceny TEDxKraków 2013 na podstawie swoich doświadczeń opowie, jak zostać liderem społecznym. Wygląda na to, że mu się to udaje – w Lekcjach Śpiewania uczestniczyło już ponad 250 tysięcy osób, chcących radośnie, w rodzinnej atmosferze obchodzić nasze najważniejsze święta narodowe i religijne – Święto Niepodległości czy Święto Konstytucji 3 Maja. Tego typu spotkania stanowią ciekawą alternatywę do tych poważnych, oficjalnych uroczystości państwowych i wydają się mieć coraz więcej zwolenników. Organizowane są również okolicznościowe Lekcje, jak np. rekonstrukcja prawykonania „Roty” w ramach obchodów sześćsetlecia bitwy pod Grunwaldem i stulecia odsłonięcia Pomnika Grunwaldzkiego (z udziałem blisko 50 chórów!), czy Europejska Lekcja Śpiewania z okazji prezydencji Polski w UE. „Święta państwowe w Polsce trzeba zmienić, bo są strasznie smutne!” – krzyczał Waldemar podczas pierwszej Lekcji Śpiewania w 2002 r.

Kolejna Lekcja w Krakowie będzie jubileuszowa, bo już pięćdziesiąta. Jeśli chcecie poznać tego niesamowitego człowieka wcześniej, przyjdźcie posłuchać go podczas TEDxKraków 2013!

Zastanawialiście się kiedyś, w jaki sposób możecie kształtować wygląd Waszego miasta? Czy w ogóle wierzycie, że macie jakiś wpływ na to, jak wygląda życie w Waszej okolicy? Nasz kolejny prelegent, Jeroen Beekmans, holenderski specjalista w dziedzinie geografii humanistycznej i współzałożyciel popularnego na świecie bloga o nazwie „The Pop-Up City”, już niedługo odwiedzi Kraków i opowie nam o koncepcji elastycznej urbanistyki i architektury, czyli o tym, jak możemy rzeczywiście zmieniać swoje miasto na lepsze.

Jeszcze dziesięć lat temu planowanie rozwoju miasta należało wyłącznie do specjalistów, którzy tworzyli ogólny plan zabudowy, projektując budynki i inne obiekty tak, aby przetrwały co najmniej sto lat. Wraz z postępem globalizacji i rozwojem nowoczesnych technologii doszło jednak do zmian, które zakwestionowały tradycyjne myślenie o urbanistyce. Skoro rzeczywistość pędzi naprzód tak szybko, czy można jeszcze mówić o „planowaniu miasta”?

Dodatkowo, kryzys gospodarczy niejako wymusił konieczność wypracowania nowej interpretacji pojęcia „urbanistyka”, w której czynnik „miękki” (ludzie) odgrywa co najmniej tak samo ważną rolę jak czynnik „twardy” (budynki i inne fizyczne struktury miasta). Wszędzie na świecie można zaobserwować nowy trend – lokalne społeczności przejmują inicjatywę kształtowania własnego środowiska i zaczynają tworzyć autorskie projekty w mieście, takie jak np. wspólne ogrody, sezonowe restauracje na rogu ulicy czy bary czekoladowe.

Właśnie takie przedsięwzięcia, których coraz więcej w różnych częściach świata, zainspirowały Jeroena i jego wspólnika, Joopa de Boera, do założenia bloga „The Pop-Up City”. Pomysł zrodził się w 2008 roku podczas ich wspólnej wycieczki do Berlina, który tak ich zachwycił swoją różnorodnością, ilością wydarzeń, projektów i sztuką uliczną, że aż postanowili podzielić się swoim doświadczeniem na blogu.

Dzisiaj Jeroen i Joop, kuratorzy „The Pop-Up City”, mają nie tylko rzesze wiernych czytelników na całym świecie, ale także wsparcie międzynarodowego zespołu reporterów, którzy codziennie dodają nowe informacje na temat ciekawych inicjatyw oddolnych, które wpływają na życie i rozwój obszarów miejskich w różnych szerokościach geograficznych. W szczególności skupiają się na nowych koncepcjach, strategiach i metodach działania, wcielających w życie ideę elastycznej urbanistyki. Krótko mówiąc, blog opisuje te zjawiska, które świadczą o przejściu od „planowania miasta” przez fachowców do wspólnego „tworzenia miasta” przez wszystkich mieszkańców.

Tego rodzaju zagadnienia mieszczą się polu zainteresowań geografii humanistycznej miasta. Jeśli wcześniej nie spotkaliście się z takim terminem, oto małe wyjaśnienie: miasto odgrywa ważną rolę w badaniach genezy i rozwoju każdego społeczeństwa. Jest bowiem jednym z filarów cywilizacji, tworząc środowisko ludzkiej egzystencji oraz przestrzeń do realizacji potrzeb i pragnień człowieka. Trudno się z tym nie zgodzić, prawda?  Mało tego, popatrzcie na statystyki: miasta zajmują tylko 2 proc. powierzchni Ziemi, a żyje w nich ponad 50 proc. ludzi na świecie. W 2050 roku aż 70 proc. mieszkańców planety będzie mieszkać w miastach, a w Unii Europejskiej już tak jest.

Podczas swojego wystąpienia na scenie TEDxKraków, Jeroen podejmie temat, który świetnie wpisuje się w hasło tegorocznej konferencji Make! Opowie nam o globalnej zmianie w dziedzinie urbanistyki, czyli o tym, jak „city-planning” przeradza się w „city-making” i co to może oznaczać dla nas, a szerzej – dla miasta, w którym żyjemy.

Pamiętacie lekcje fizyki i matematyki w szkole? Jak często byliście znudzeni? Czy zdarzało się, że nie mieliście pojęcia, o czym mówi nauczyciel? Takie problemy doskonale rozumie nasz kolejny prelegent, Roger Antonsen, który w 2008 roku otrzymał tytuł doktora informatyki na norweskim Uniwersytecie Oslo, w dziedzinie logiki, teorii dowodu i automatycznego wnioskowania. Niestety nie umiał się cieszyć z własnej rozprawy doktorskiej, bo miał poczucie, że ta praca nie ma żadnego związku z „życiem, miłością ani ludźmi”. Do tego nie podobał mu się sposób nauczania przedmiotów ścisłych, którego sam doświadczył jako uczeń, a później student i doktorant – jego zdaniem stosowane powszechnie metody kształcenia były nudne, oderwane od rzeczywistości i zbyt abstrakcyjne, aby młodzi ludzie mogli pokochać naukę. Postanowił coś z tym zrobić.

Roger ma rozległe zainteresowania – uwielbia żonglowanie, matematykę i wszelkiego rodzaju łamigłówki. Po obronie doktoratu zapisał się na kursy humanistyczne z filozofii, sztuki, łaciny i kulturoznawstwa. Obecnie jest zaangażowany w projekty dotyczące nowatorskich metod nauczania przedmiotów ścisłych. W ramach jednego z takich przedsięwzięć opracował piłeczki do żonglowania, które wewnątrz mają zainstalowane mikrokontrolery Arduino – kiedy żonglujesz, piłeczki zaczynają świecić, a ponieważ komunikują się między sobą, to zmieniają kolory w zależności od aktywności żonglera. Mało tego, podczas żonglowania dane z Arduino są przesyłane do komputera, dzięki czemu Roger może potem wyjaśnić matematyczne zasady rządzące żonglowaniem. Okazuje się, że matematyka może być jednak świetną zabawą!

W swoich wykładach, pokazach i projektach, Roger „chce prezentować nauki ścisłe w nowatorski sposób, aby zainspirować nowe pokolenia myślicieli i zmienić stereotypowe myślenie o matematyce i informatyce”. Jest przekonany, że im więcej uczniów i studentów zrozumie i polubi nauki ścisłe i technologię, tym lepszy będzie świat wokół nas. Jak mówi, kreatywność młodych ludzi nie zna granic – wystarczy obudzić w nich ciekawość i chęć do działania.

Obecnie pracuje jako adiunkt w Katedrze Informatyki na Uniwersytecie w Oslo. Uczy logiki, pisze swoją pierwszą książkę i prowadzi uczelnianą pracownię „makerspace”, w której mogą się wyżyć młodzi odkrywcy, miłośnicy majsterkowania i fani eksperymentów z nowoczesną technologią.

Już 25 października Roger wystąpi na scenie TEDxKraków i na pewno zarazi nas wszystkich swoją pomysłowością i pozytywną energią. Jeśli jeszcze nie zapisaliście się na konferencję, dzisiaj ostatni dzwonek, aby wysłać zgłoszenie! Za parę godzin zamykamy rejestrację!

Jeśli potrafisz zgromadzić wokół swojego pomysłu wielu ludzi, to znaczy, że umiesz przyciągnąć energię społeczną, która nieustannie krąży w miejskim organizmie. Kolejna prelegentka TEDxKraków porównuje takie zjawisko do roju owadów, które skupiają się wokół określonego celu. Anna Nacher, bo o niej mowa, zwraca uwagę na ciekawą zbieżność w naturze: tak jak owady wybierają taki, a nie inny cel, tak i my chętniej angażujemy się w takie, a nie inne projekty. Z czego to wynika? Dlaczego niektóre inicjatywy zyskują wielką popularność właściwie bez żadnej promocji, a inne nie odnoszą sukcesu mimo reklamy w dużych mediach?

Nasza prelegentka, jak sama mówi, prowadzi żywot nomadyczny między Karpatami, Krakowem i resztą Europy, logując się tam, gdzie to konieczne. Jest uzależniona od gór (zwłaszcza tych powyżej 2 tys. m n.p.m.) oraz Dalekiej Północy. Zamiłowanie do koczowniczego trybu życia poniekąd znajduje odzwierciedlenie w jej aktywności naukowej i artystycznej, która przypomina nieustanną wędrówkę pomiędzy rozległymi zainteresowaniami.

Słuchacze Radiofonii będą znali głos Anny z audycji „Negatywy popkultury”; miłośnicy eksperymentalnego folku – z płyt lub koncertów Magic Carpathians, projektu muzycznego, który stworzyła w 1998 roku z Markiem Styczyńskim; z kolei studenci – z zajęć dotyczących cyberkultury, teorii mediów w perspektywie kulturoznawczej, zagadnień genderowych, antropologii audiowizualności, badań nad dźwiękiem.

Anna jest adiunktem w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego i współautorką projektu badawczego „Kultura miejska – węzły i przepływy”. Przeprowadziła go w 2012 roku w Krakowie, analizując różne formy komunikacji w miejskim ekosystemie społecznym. Jak pisze w książce wydanej w ramach projektu, wraz ze swoim zespołem chciała zbadać  choć mały wycinek „głębiej skrytego żywiołu kultury miejskiej”, czyli czegoś, co decyduje o „atmosferze” czy „magii miasta”. Głównym problemem badawczym było pytanie o motywację skłaniającą uczestników życia kulturalnego do podejmowania aktywności.

Szczególnie interesujący okazał się nieformalny obieg informacji, który działa poprzez kręgi bliższych i dalszych znajomych, na poziomie kontaktów offline i online. Pewnie zastanawiacie się wobec tego, czy istnieją narzędzia pozwalające zmapować takie obiegi energii społecznej i czy da się zobaczyć, w jaki sposób wiążą się ze sobą różne sieci towarzyskie w naszym mieście. W końcu to o Krakowie mówi się często, że „wszyscy wszystkich tu znają”. Anna Nacher pyta: dlaczego nie spojrzeć na to, jak na swoisty potencjał miasta? Dlaczego nie wykorzystać tego potencjału dla zmiany?

Podczas konferencji TEDxKraków, kulturoznawczyni będzie mówić o krakowskich „rojach”, czyli o tym, jak przyciągnąć do swojego pomysłu właściwych ludzi. Zaproponuje nowy sposób myślenia o komunikacji: zamiast patrzeć na odbiorców jak na rozproszone jednostki, które może łączyć jedynie podobny wiek, wykształcenie czy tożsamość kulturowa, warto pomyśleć o grupach i grupkach bliższych i dalszych znajomych pomiędzy nimi, naturalnych „węzłach komunikacyjnych”, które tworzą niezwykle złożoną sieć wzajemnych relacji.

Kto nie może się doczekać wystąpienia Anny 25 października, tego odsyłamy już dzisiaj na jej blog, profil na Facebooku i Twitterze

Co robią studenci, którym kilka dni przed finałem prestiżowego konkursu NASA firma kurierska gubi paczkę z najważniejszymi częściami robota? Budują kolejnego!

Adam Karcz i jego koledzy jako jedyny zespół z Europy brali udział w NASA Lunabotics Mining Competition 2013, do którego zgłaszane były projekty „księżycowych koparek” – robotów zdolnych w 10 minut wydobyć i przenieść 10 kg skały pokrywającej Księżyc. Studenci Politechniki Warszawskiej nad swoim Husarem pracowali rok, ale po przyjeździe na Florydę, gdzie odbywał się finał konkursu, okazało się, że kurier dostarczył im tylko jedną z dwóch paczek… W tej brakującej znajdowała się cała konstrukcja robota i większość elektroniki.

Kierując się hollywoodzkim mottem Apollo 13 – „Porażka nie wchodzi w grę” – Adam i jego koledzy postanowili odtworzyć robota w kilkadziesiąt godzin. Inne zespoły biorące udział w konkursie udostępniły im potrzebne części, sędziowie przesunęli termin prezentacji, Polakom dopingowało całe Centrum Kosmiczne Kennedy’ego. I udało się – studenci zaprezentowali przed kapitułą konkursu nowego Husara i zdobyli Perseverence Award – nagrodę za wytrwałość. Czy z oryginalnym Husarem wygraliby konkurs? Nie wiadomo, ale liczy się poczucie, że stanęli na wysokości zadania i zrobili wszystko, co było możliwe, żeby dobrze się zaprezentować. Bo porażka nie wchodziła w grę.

To była ostatnia międzynarodowa edycja konkursu Lunabotics – od 2014 r. do zawodów będą mogli stanąć studenci tylko amerykańskich uczelni. Zespół Husara jednak nigdy się nie poddaje i myśli nad zorganizowaniem międzynarodowych zawodów robotów kopiących w Polsce.

A brakująca paczka do tej pory nie została znaleziona.